فردا تولدته.

بهت پیام میزنم.

واست هدیه میگیرم.

از ذهنم دور نمیشی.

خیلی دوست دارم خیلی.

هیچ کسی رو اندازه تو توی زندگیم دوست نداشتم.

میدونم خیلی غرور داری... جوابممو ندادی. شاید بخاطر خودم. مثل همیشه بگی بزار بره سر زندگیش.

ولی من خودم میخام زندگیم با تو باشه.

انتخاب خودمه.

هر شب توی فکرتم.

پروفایلتو چک میکنم. فکر کنم دوماه گذشته.

امیدوارم دیگه دلخور نباشی ازم.

همیشه دوست دارم.

پنج شنبه 16 بهمن 1399

اینکه داری با خودت فکر میکنی... اصلا به یادت نیستم... دروغه.

همیشه بیادتم... بهتم پیام زدم... ولی منو نادیده میگیری.

امیدوارم. غرورتو بزاری کنار... و ببینی دلت چی میخاد.

درسته من همیشه رفتم... یا بهتره بگیم همیشه منو از خودت دور کردی.

ولی اینو بدون همیشه هم برگشتم.

تو چه ده مه بفهمی... رو بزار کنار. این حرفا دیگه معنی نداره.

من دوست دارم. حالا چه یکطرفه چه دو طرفه.

تصویرت از ذهنم پاک نمیشه )(الان تو ذهنت میگی شر و ور میگه).

روز تولدت بهت پیام میدم. امیدوارم جوابمو بدی.

ایندفعه فرق کرده داستان.

نمیدونم چرا.

همیشه یه چیزی بوده بینمون.

الان چرا حس میکنم دیگه دوسم نداری...